รักษาหรือทำลายชีวิต
แต่ละคนมีหน้าที่การงานที่แตกต่างกัน
แต่ทุกคนมีหน้าที่หนึ่งเหมือนกันคือ งานรักษา งานรักษาคือ งานระวัง ดูแล
และเยียวยา เมื่อใดก็ตามที่สัญชาตญาณและจิตสำนึกของการทำ หน้าที่เป็นผู้รักษาหมดไป
ความเดือดร้อนนานัปการจะเกิดขึ้น
หน้าที่รักษาเกี่ยวข้องกับทั้งโลกกว้างและโลกส่วนตัว เกี่ยวกับโลกกว้างนั้นทุกคนมี ความรับผิดชอบร่วมกันเพื่อประโยชน์ร่วมกัน นั่นคือ การช่วยกันรักษาสภาพสิ่งแวดล้อม รักษา ความสามัคคีกลมเกลียว รักษาสันติภาพ นั่นจะช่วยให้โลกของเราคงสภาพความสมบูรณ์ทาง ธรรมชาติ และโลกจะอยู่อย่างสงบ เล็กลงมาแต่สำคัญอย่างยิ่งคือ ครอบครัว โลกของครอบครัว คือแหล่งผลิตความเป็นไปของสังคม ถ้าแต่ละครอบครัวสามารถรักษาความเป็นเอกภาพ ในครอบครัว รักษาความสงบ ความเข้าใจอันดีต่อกัน สิ่งเหล่านี้ก็จะรักษาความสุข ความอบอุ่น ให้อยู่คู่ชีวิตตลอดไป
เล็กลงมาอีกระดับหนึ่งคือ การรักษาตัวเอง การรักษาหรือดูแลตัวเองถือว่าเป็นกฎ ธรรมชาติปกติที่ติดตัวเรามาตั้งแต่เกิด เป็นกลไกที่พระผู้สร้างได้ใส่ไว้ในสิ่งที่มีชีวิต ตัวของ เรามีกระบวนการเยียวยาตนเองอยู่ตลอดเวลา ขณะที่เราถูกของมีคมบาดจนเป็นแผล หมออาจให้ ยาทา ยาฉีด หรือยากิน ก็เพื่อป้องกันไม่ให้เชื้อโรคมาขัดขวางกระบวนการเยียวยารักษาแผลในตัว ของเราเอง นอกจากธรรมชาติภายในมีกลไกแห่งการบำบัดรักษาแล้ว มนุษย์เราเติบโตขึ้นพร้อมๆ กับจิตสำนึกให้ดูแลรักษาชีวิตตัวเอง
ถ้าจิตสำนึกรักษาชีวิตตัวเองต่ำ เขาก็จะปล่อยปละละเลยไม่สนใจไม่ใส่ใจต่อสุขภาพ ความสะอาด ความเรียบร้อย เขาไม่สนใจอันตราย เดินอยู่บนเส้นทางความประมาท ไม่ใส่ใจแก้ไข ส่วนผิด ไม่ใยดีต่อคำตักเตือนและคำสั่งสอน
ชีวิตเป็นสิ่งที่มีคุณค่าคู่ควรแก่การดูแลรักษา ฉะนั้นการดูแลรักษาไม่ว่าจะเป็นเรื่อง สุขภาพพลานามัย จิตใจ และจิตวิญญาณ จะต้องได้รับการระวังและดูแลเยียวยารักษาด้วย ความใส่ใจอย่างจริงจังและต่อเนื่อง ความล้มเหลวหมายถึงการทำร้ายตัวเองอย่างไม่รู้ตัว แต่ละคนจะต้องมีสติรู้ตัวอยู่เสมอ หลายคนคิดว่าการทำลายตัวเองหมายถึงเรื่องการฆ่าตัวตาย การทำร้ายร่างกายในรูปแบบต่างๆ เท่านั้น แต่จริงๆ แล้ว การไม่รักษา ดูแลเยียวยาตัวเอง นั่นแหละคือ การทำลายตนเอง
ขอให้เราเริ่มตั้งแต่วันนี้ มองดูตัวเอง เราปล่อยปละละเลยมานานเท่าใดแล้ว แผลในใจ ได้รับการดูแลรักษาหรือเปล่า เราไปให้หมอเช็คร่างกายครั้งสุดท้ายเมื่อใด
จงดูแลรักษาชีวิตให้ดีเพื่อตัวเองและบุคคลรอบข้าง เหนือสิ่งใดทั้งหมด ชีวิตเราจะได้ เป็นประโยชน์สูงสุดต่ออาณาจักรของพระเจ้า
หน้าที่รักษาเกี่ยวข้องกับทั้งโลกกว้างและโลกส่วนตัว เกี่ยวกับโลกกว้างนั้นทุกคนมี ความรับผิดชอบร่วมกันเพื่อประโยชน์ร่วมกัน นั่นคือ การช่วยกันรักษาสภาพสิ่งแวดล้อม รักษา ความสามัคคีกลมเกลียว รักษาสันติภาพ นั่นจะช่วยให้โลกของเราคงสภาพความสมบูรณ์ทาง ธรรมชาติ และโลกจะอยู่อย่างสงบ เล็กลงมาแต่สำคัญอย่างยิ่งคือ ครอบครัว โลกของครอบครัว คือแหล่งผลิตความเป็นไปของสังคม ถ้าแต่ละครอบครัวสามารถรักษาความเป็นเอกภาพ ในครอบครัว รักษาความสงบ ความเข้าใจอันดีต่อกัน สิ่งเหล่านี้ก็จะรักษาความสุข ความอบอุ่น ให้อยู่คู่ชีวิตตลอดไป
เล็กลงมาอีกระดับหนึ่งคือ การรักษาตัวเอง การรักษาหรือดูแลตัวเองถือว่าเป็นกฎ ธรรมชาติปกติที่ติดตัวเรามาตั้งแต่เกิด เป็นกลไกที่พระผู้สร้างได้ใส่ไว้ในสิ่งที่มีชีวิต ตัวของ เรามีกระบวนการเยียวยาตนเองอยู่ตลอดเวลา ขณะที่เราถูกของมีคมบาดจนเป็นแผล หมออาจให้ ยาทา ยาฉีด หรือยากิน ก็เพื่อป้องกันไม่ให้เชื้อโรคมาขัดขวางกระบวนการเยียวยารักษาแผลในตัว ของเราเอง นอกจากธรรมชาติภายในมีกลไกแห่งการบำบัดรักษาแล้ว มนุษย์เราเติบโตขึ้นพร้อมๆ กับจิตสำนึกให้ดูแลรักษาชีวิตตัวเอง
ถ้าจิตสำนึกรักษาชีวิตตัวเองต่ำ เขาก็จะปล่อยปละละเลยไม่สนใจไม่ใส่ใจต่อสุขภาพ ความสะอาด ความเรียบร้อย เขาไม่สนใจอันตราย เดินอยู่บนเส้นทางความประมาท ไม่ใส่ใจแก้ไข ส่วนผิด ไม่ใยดีต่อคำตักเตือนและคำสั่งสอน
ชีวิตเป็นสิ่งที่มีคุณค่าคู่ควรแก่การดูแลรักษา ฉะนั้นการดูแลรักษาไม่ว่าจะเป็นเรื่อง สุขภาพพลานามัย จิตใจ และจิตวิญญาณ จะต้องได้รับการระวังและดูแลเยียวยารักษาด้วย ความใส่ใจอย่างจริงจังและต่อเนื่อง ความล้มเหลวหมายถึงการทำร้ายตัวเองอย่างไม่รู้ตัว แต่ละคนจะต้องมีสติรู้ตัวอยู่เสมอ หลายคนคิดว่าการทำลายตัวเองหมายถึงเรื่องการฆ่าตัวตาย การทำร้ายร่างกายในรูปแบบต่างๆ เท่านั้น แต่จริงๆ แล้ว การไม่รักษา ดูแลเยียวยาตัวเอง นั่นแหละคือ การทำลายตนเอง
ขอให้เราเริ่มตั้งแต่วันนี้ มองดูตัวเอง เราปล่อยปละละเลยมานานเท่าใดแล้ว แผลในใจ ได้รับการดูแลรักษาหรือเปล่า เราไปให้หมอเช็คร่างกายครั้งสุดท้ายเมื่อใด
จงดูแลรักษาชีวิตให้ดีเพื่อตัวเองและบุคคลรอบข้าง เหนือสิ่งใดทั้งหมด ชีวิตเราจะได้ เป็นประโยชน์สูงสุดต่ออาณาจักรของพระเจ้า
